Я ўжо 60 гадоў сябрую з радыё. Жыла калісьці ў вёсцы Леніна Слуцкага раёна. У пасляваенным 46-м ні электрычнасці, ні радыё ў нас не было. Урокі рыхтавала пры газнічцы. Радыё чула толькі тады, калі чакала на чыгуначнай станцыі цягнік ці аўтобус. Раніцай з радыёпрыёмніка гучалі песні. Адна з іх запомнілася на ўсё жыццё. Нават словы памятаю:
“Ой шумят леса зелёные,
Реки быстрые текут,
Над дубами да над клёнами
Облака летят, плывут.
От воды несёт прохладою,
Пахнут мёдом ветерки,
В городах, за полисадами,
Зажигают огоньки…»
Больш нідзе не давялося чуць гэтую песню. Памятаю, як у 1954-55 гг. вёску абляцела навіна: нам правядуць электрычнасць і радыё. Любілі мы сваю чорную “талерку”. Упрыгожылі яе белымі карункамі: сястра звязала.
1956 год. Я - студэнтка. Мае аднакурснікі - гараджане, якія часам наведваліся да нас у інтэрнат, слухаючы радыё, каменціравалі музычныя творы, назвы, імёны кампазітараў, выканаўцаў. З цягам часу і я многае ўжо ведала і разумела. І адчувала сябе адукаванай, дзякуючы радыё!
Калі мы з мужам прыехалі на працу ў Капаткевічы, у лясгас, і пасяліліся ў пакойчыку вартаўніка, першым і самым галоўным нашым жаданнем было набыць радыёпрыёмнік. Што мы і зрабілі. Так што радыё люблю з тых далёкіх часоў юнацтва.
