Падзяліцца:
«Кропкі над «і»». Радыёблог Аляксандра Шустэра, 24.10.2018 (аудыё)
24 кастрычніка 2018
«Кропкі над «і»». Радыёблог Аляксандра Шустэра, 24.10.2018 (аудыё) Кінафестываль “Лістапад” аб’явіў усё, што мог аб’явіць. Больш за паўтары сотні карцін з 50-ці краін, фестывальныя хіты і імёны, якія сёння нічога нікому не гавораць, але заўтра, магчыма, будуць несці дадому “Оскар”. Радыкальныя аўтарскія эксперыменты і амаль жанравыя стужкі, самыя чаканыя еўрапейскія прэм’еры і інтрыгуючыя азіяцкія фільмы - Ігар Сукманаў і Ірына Дзям’янава клапатліва збіралі праграму ўвесь год, каб падарыць нам тыдзень асалоды такім розным, але нязменна цікавым кіно. Цяперашні “Лістапад” 25-ты па ліку – а значыць, можна казаць пра пакаленне кінаманаў, якое ён выгадаваў. Ім не трэба анансіраваць новыя фільмы Цзя Чжанкэ, Паола Сарэнціна або Джафара Панахі. Мінскі кінафестываль у свой час пазнаёміў з творчасцю Клэр Дэні і Брыянтэ Мендоса, даў магчымасць асабіста ўбачыць многіх класікаў і іх шэдэўры на вялікім экране. Галоўны сюрпрыз гэтага года – рэтраспектыва Аньес Варда. Пакажуць і самы выток “новай хвалі” - “Клэр з 5-ці да 7-мі”, і “Твары, вёскі”, несправядліва праігнараваныя амерыканскімі кінаакадэмікамі на карысць фільма пра допінгавы скандал на Алімпіядзе ў Сочы. Сама Варда ў Мінск, на жаль. Не прыедзе (хаця ўсе журналісты на прэс-канферэнцыі на імгненне застылі ў прадчуванні, калі ў раздзеле “госці” зайшла размова пра рэтраспектыву). Прадстаўляць стужкі будзе французская актрыса Валеры Мерэс, нам больш вядомая па фільмах з П’ерам Рышарам, але здымалася яна і ў Аньес Варда (“Адна спявае, другая не”), і ў “Ахвярапрынашэнні” Андрэя Таркоўскага. Самыя чаканні госці з Расіі – Наталля Мешчанінава і Сцяпан Дзявонін. Яны былі на “Лістападзе” з фільмам “Камбінат Надзея” – рэжысёрскім дэбютам на той момант ужо вядомай сцэнарысткі. Цяпер Сцяпан грае галоўную ролю ў новай карціне Наталлі “Сэрца свету”, якую Ігар Сукманаў лічыць найлепшым расійскім фільмам гэтага году. Каб Мешчанінава і Дзявонін мелі магчымасць прысутнічаць на прэм’еры, яе нават зрушылі ў пракаце. Дарэчы, “Сэрца свету” ўдзельнічае ў асноўным конкурсе і мае вялікія шансы калі не на “Золата Лістапада”, то на перамогу ў галасаванні гледачоў – як любы расійскі ўдзельнік фестывалю. Традыцыйна ў асноўнай праграме –імёны, якія ўпрыгожаць любы кінафорум – сёлета такімі можна назваць Раду Жудэ і Фэн Сяоган. Але галоўны смак, канешне, па-за конкурсам. Тут кожны кінааглядальнік можа назваць свой топ-10, і большасць гэтых спісаў не перасякуцца. Ну як прапусціць, напрыклад, “Заму” Лукрэцыі Мартэль?.. Парагвайская глыбінка, 18-е стагоддзе – хранатоп, дзе магічны рэалізм Маркеса сустракае абсурд Кафкі. Немалады ўжо чыноўнік Дыега дэ Зама чакае пераводу бліжэй да сталіцы, дзе ў яго жонка і дзеці, але губернатары змяняюцца, кожны нешта абяцае, а жаданы ліст з метраполіі ўсё не прыходзіць. У роспачы і з апошняй надзеяй выслужыцца ён адпраўляецца лавіць напаўміфічнага разбойніка, ворага “кароны”, але ўсё, што чакае наперадзе – мутныя воды ракі, не інакш Сцікса. Дарэчы, раман Антоніа дзі Бенедэта, які экранізавала Мартэль, быў напісаны яшчэ ў 50-х гадах, але не англійскую мову яго пераклалі толькі ў 2016-м. І “Заму” тут жа напаткала спазніўшаяся слава аднаго з галоўных аргенцінскіх раманаў. У захапленні засталіся крытыкі ў Венецыі ад стужкі Карласа Рэйгадаса “Новы час”. Сенсацыяй Берлінале стаў кітайскі фільм “Слон сядзіць спакойна” Ху Бо. Абедзве карціны таксама ў пазаконкурснай праграме “Лістапада”. Дарэчы, вялікае прадстаўніцтва Кітая можна назваць ужо трэндам кінафестывалю – раней мінскі форум больш арыентаваўся на Усходнюю Еўропу ў цэлым і Балканы ў прыватнасці. І гэта не толькі капрыз адборшчыкаў – як тлумачыць Ігар Сукманаў, за апошнія дзесяцігоддзі нараджалася і сыходзіла шмат так званых “новых хваляў” – расійскага, румынскага, лацінаамерыканскага кіно, і толькі мода на Кітай так і не праходзіць. У дакументальнай праграме – адразу дзве стужкі Сяргея Лазніцы. “Дзень перамогі” - пра тое, як рускія экспаты святкуюць 9-е мая ў Трэптаў-парку Берліна. І “Працэс” – у якім рэжысёр, выкарыстоўваючы ўнікальны архіўны матэрыял, рэканструюе адзін з першых публічных працэсаў, арганізаваных Сталіным у пачатку Вялікага тэрору. А яшчэ – румынская “дакументалка” “Бясконцы футбол”, дзе сябар рэжысёра Карнеліу Парумбою, заклапочаны падзеннем відовішчнасці футболу, вынаходзіць, па-сутнасці, новы від спорту. Не паверыце, але берлінская прэм’ера выклікала такі ажыятаж, што білетаў на паказы было не дастаць. Ну і заўсёды цікава паглядзець, што ж там такога знялі беларусы. У нацыянальным конкурсе – 20 карцін, у тым ліку нашумелы “Крышталь” Дар’і Жук, а таксама экранізацыя спектаклю “купалаўца” Рамана Падалякі “Радзіва Прудок”. Кінапаказы пройдуць з 2-га па 9-е лістапада ў лепшых мінскіх кінатэатрах. Запасайцеся білетамі!
Каб пакінуць каментар, аўтарызуйцеся: