Гэтыя радкі я знайшоў у інтэрнэце сярод самых розных пастоў, каментарыяў, спрэчак:
Завірухі зімы адшалелі –
Абуджэння прырода чакае.
Не спыніліся часу арэлі,
Зноў вясну наваколле гукае.
Ачышчальная веліч паводкі…
І сумлення майго вартавыя
І бацькі, і далёкія продкі –
Прад вачыма ўстаюць, як жывыя.
І упэўненасць стукае ў сэрцы,
Што вясна свае песні зайграе,
Што прырода не можа памерці:
Снег зімовы – вада веснавая…
Ведаеце, нібы свежым, ачышчальным ветрам падзьмула ў пракураным, сціслым ад духаты пакоі ад гэтых паэтычных радкоў Георгія Ліхтаровіча.
Значыць, паэзія яшчэ жыве, падумаў я, значыць, яшчэ мы маем у ёй патрэбу. Гэта як у Маякоўскага – “калі зоркі запальваюць, значыць гэта некаму патрэбна”.
Паэзія. Як часам сярод розных жыццёвых бур і навалаў яна, нібы выратавальны круг, выцягвае нас з віроў злобы і супрацьстаяння, пошасці і фарысейства, бо гэта тое, што нельга запляміць няшчырасцю і крывадушшам што ратуе душу і лечыць сэрца.
Памятаю, як мы з сябрамі Сашам Канавалавым і Валодзем Варпаховічам купілі ў Полацку ў кнігарні паэтычны зборнік Андрэя Вазнясенскага “Ахілесава сэрца”. Мы былі яшчэ школьнікамі, і, шчыра кажучы, вялікімі аматарамі паэзіі нас назваць было цяжка. Але гэтая невялікая кніжка з маленькім чырвоным сэрцам на цёмным фоне вокладкі нешта літаральна перавярнула ў нас. Паэзія Вазнясенскага ўварвалася ў нашы юначыя душы, нібы магутны ніягарскі вадаспад.
Мы сталі шукаць вершы іншых паэтаў і пранікаліся той шчырай захопленасцю і высокім духоўны узрушэннем, што дораць людзям сапраўдныя вершы.
Акрамя мяне ніхто з маіх сяброў цяжкі шлях у літаратуру так і не выбраў для сябе, але, я ведаю, любоў да паэзіі назаўсёды прапісалася ў іх сэрцах.
Сёння радкі паэтаў на розных мовах будуць гучаць па ўсёй планеце. І гэта тое, што селіць надзеі на лепшую долю, на светлыя памкненні, на дабрыню і спагаду.
Ты — боль, паэзія. Ты — быль.
Твае суровыя законы
He для забаў, не для гульбы —
А пошук ісціны да скону.
Так напісаў паэт Леанід Галубовіч.Слушна, па-мойму.
Сапраўдная паэзія не разбурае, яна стварае свет прыгожага і сапраўднага. Гэта, як пісаў мой незабыўны сябар Алесь Пісьмянкоў:
І ўсё-такі цуда бывае!
Захочаш, і я пакажу,
Як сонечны промень іграе
На струнах гарэзных дажджу.
І роспач сплыве, бы пена…
Захочаш – і я дакажу,
Што дождж на ўзроўні Шапэна,
Ты толькі даверся дажджу…
Што ж давайце даверымся сапраўднай паэзіі, яе высокаму і глыбокаму пачуццю. І не толькі ў свята, а кожны дзень і адчуем яе светлае адхланне!
