«Роздум. На мове любові да сваёй зямлі...» Радыёблог Навума Гальпяровіча (аўдыё)

«Расчыніце насцеж вокны, Адчыніце вашы дзверы, — Хай загляну, хай пранікну Ў вашы цесныя пакоі…» Так па-беларуску гучаць радкі вядомага кітайскага паэта Ай Ціна ў перакладзе беларускага літаратара, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Міколы Мятліцкага. Сонца, світанак, паходня, родная зямля – такія галоўныя сілы жыццясцвярджальнай паэзіі Кітая, — вось асноўная думка выступоўцаў, сярод якіх быў і старшыня праўлення таварыства дружбы «Беларусь – Кітай» Анатоль Тозік, што прагучалі на прэзентацыі ў Доме дружбы зборніка вершаў кітайскіх паэтаў ў перакладзе на беларускую мову. «Мне здаецца, я праходжу яшчэ адну школу творчага жыцця. Працуючы многія гады над пераўвасабленнем лепшых узораў кітайскай паэзіі на беларускую мову, я зрабіў для сябе нямала адкрыццяў», — сказаў падчас імпрэзы перакладчык. Але самае галоўнае адкрыццё для нас — гэта тое, што настолькі багатая і яркая беларуская літаратурная мова, што на ёй так арганічна можна перадаць самабытнасць і непаўторнасць вялікай кітайскай паэзіі. І перадаючы на роднай мове радкі аб любові да сваёй малой радзімы кітайскіх паэтаў, мы ўзгадваем пра свае родныя мясціны. Бо гэдак жа для кожнага з нас шапочуць хвалі роднай ракі, звініць спеў птушак, гамоняць вершаліны дрэў… А заўтра ў музеі Максіма Багдановіча па-беларуску будуць гучаць радкі з японскіх, нямецкіх, англійскіх паэтаў. Я наўмысна звярнуў увагу на перакладчыцкую дзейнасць беларускіх творцаў, бо ці ж не гэта яскравы доказ неацэннай каштоўнасці мовы народа, якая можа так натуральна ўпітваць моўныя перліны іншых народаў. І ўсё ж самае галоўнае, што яднае творцаў, на якой мове яны б ні пісалі – гэта любоў да свайго роднага кутка, да месца, адкуль пайшлі ў свет. Менавіта пра свой родны горад узгадваў я, стоячы на Вялікай Кітайскай сцяне, будучы ў сталіцы Паднябеснай, і ў прыгожых еўрапейскіх гарадах, куды заводзілі мяне падарожныя сцяжыны. Менавіта такія імгненні нарадзілі ў душы радкі: Так шмат цудоўных месцаў ёсць вакол. Але чаму сваё шукаюць вочы? Чаму ізноў прачнуся сярод ночы, Убачыўшы світанне над Дзвіной?.. І цэркаўкі маленькай сілуэт, І саду красавіцкага пялёсткі, І Беларусі гарады і вёскі — Адзіны назаўжды Айчыны свет.