Роздум. Выхаванне любоўю. Радыёблог Навума Гальпяровіча (аудыё)

Сябры, скажыце, ці шмат вы можаце назваць школ, якія носяць імя нашых беларускіх пісьменнікаў? Не толькі класікаў, але і знакамітых землякоў, творчасць якіх дабратворна ўплывае на выхаванне маладога пакалення. Не так даўно мне давялося пабываць у Мікашэвічах, у гімназіі, якая носіць імя паэта Уладзіслава Нядведскага. Паэт нарадзіўся ў 1929 годзе, рана стаў сіратой, бацькі загінулі ў час Вялікай Айчыннай вайны. У першыя пасляваенныя гады выхоўваўся ў Мікашэвіцкім дзіцячым доме, у 1948-1950 гадах працаваў там старшым піянерважатым. Скончыў філалагічны факультэт БДУ, працаваў на Беларускім тэлебачанні, у часопісе “Маладосць“, у выдавецтве “Мастацкая літаратура“. Аўтар шматлікіх кніжак паэзіі і прозы для дзяцей і дарослых. Не могуць не кранаць, да прыкладу, такія прачулыя радкі паэта: Я помню ўсё... Я стаў дарослым рана — У дваццаць год на скронях сівізна. Зноў у грудзях занылі моцна раны, I праклінаю я цябе, вайна! Я помню ўсё... Магілы на узгорку, Дзе плача вечна ссохлая сасна I лезе ў вочы дым пажараў горкі: Праклён табе, пачварная вайна… Гэтыя і іншыя паэтычныя радкі гучалі ў гімназіі ў дзень памяці славутага земляка. І ў час заняткаў у класах, і на вялікай урачыстай імпрэзе, на якую прыехалі паважаныя госці з Мінска і Лунінца. Прыемна было слухаць юных чытальнікаў іх шчырыя словы, цудоўную беларускую мову з іх вуснаў. Беларускую літаратуру ў мікашэвіцкай гімназіі ведаюць і любяць, і з мовай роднай зямлі сябруюць. І без гучных дэкларацый, высакапарных заклікаў, а проста таму, што тут павагу і пашану да роднага слова выхоўваюць любоўю. Час зараз поўны агрэсіі, як у глабальным, так і ў камунікацыйным, нават бытавым маштабе. Не абыходзіць гэта і нас, што асабліва адчуваецца ў сацыяльных сетках. Замест аргументаў і перакананняў гучаць пагрозы і знявага, спрэчкі і дыскусіі часам нагадваюць непрымірымыя бойкі. І гэта, на мой погляд, ідзе ад таго, што мы сталі менш увагі ўдзяляць такому светламу і прыгожаму пачуццю, як любоў. Любоў да родных мясцін, да бацькі і маці, да блізкіх і суседзяў, да прыгожага роднага слова, а ў цэлым – да нашай агульнай Радзімы. Любоў гэта не выключае прынцыповасці ў адстойванні сваіх думак, у супраціўленні злу і насіллю, але выхаваныя ў любові больш перакананыя і больш пераканаўчыя. Ва ўсе часы кніга была крыніцай мудрасці і любові. Таму і ў наш імклівы тэхналагічны час, калі нават не паспяваеш за новымі ашаламляльнымі прарывамі і дасягненнямі, ёй па-ранейшаму павінна аддавацца пачэснае месца ў нашым паўсядзённым жыцці. І менавіта з дзіцячых гадоў, са школы. Але гэта не павінна насіць фармальны, адчэпны характар, бацькі і школа не павінны высвятляць адносіны, хто больш увагі ўдзяляе выхаванню павагі да кнігі, літаратуры, роднага слова… Мне чамусьці падумалася, што калі б многія, хто вядзе гарачыя спрэчкі пра ролю і месца літаратуры і роднага слова ў нашым жыцці, пабывалі б у Мікашэвічах, заглянулі б у вочы дзетак і настаўнікаў, паслухалі, як яны шануюць земляка-паэта, то змаглі б адчуць гэтае пачуццё любові, якое так неабходна ў выхаванні маладога пакалення, ды, урэшце, кожнаму з нас. А ўзгадваючы нашу слынную паэтку Яўгенію Янішчыц і яе цудоўныя радкі, услед за імі паўтарылі б, што менавіта з любові і пачынаецца ўсё... Усяго найлепшага, да сустрэчы! Аўтарская праграма "Радыёблог" гучыць з панядзелка па пятніцу ў 10.11 і 16.05.