Я не ведаю, як бы мы разам адзначалі яго 60-годдзе. Цікавага паэта, галоўнага рэдактара часопіса “Вожык” і майго блізкага сябра Алеся Пісьмянкова. Яго не стала ў красавіку 2004 года, неўзабаве пасля таго, як споўнілася 47 гадоў. Час настолькі імклівы і зменлівы, што прагназаваць або ўяўляць, як бы што было цяпер, вельмі цяжка.
Мне, як яго блізкаму сябру і штодзённаму суразмоўцу, доўгі час было няпроста гаварыць пра яго вершы, бо яны былі для мяне працягам яго постаці, светлай і шчырай, і я не мог проста здалёк, проста як чытач, глядзець і ўслухвацца ў ягоную мелодыю слоў, бачыць усю архітэктоніку, выбудаванай ім паэтычнай вежы.
Але сёння, здаецца, я ўжо магу і павінен расказаць сабе і іншым, якога паэта мы маем, які каштоўны алмаз беларускага прыгожага пісьменства быў узгадаваны на берагах славутай Бесядзі, роднай рэчкі Алеся.
Для паэзіі Пісьмянкова менш за ўсё адносіцца канструяванне і штучнасць. Ён не пісаў вершы, ён іх літаральна выхаджваў у глыбокім роздуме гадзінамі і днямі. Таму, відаць, амаль кожны свой верш ён ведаў напамяць.
Я не раз быў сведкам, як ён днямі насіў у сабе радкі, не занатоўваючы іх на паперу. І толькі калі ўсе нарожджаныя ў душы словы складваліся, як пазлы, у адну мазаіку, ён заносіў верш, які атрымаўся, у тонкі вучнёўскі сшытак.
Самыя простыя звычайныя жыццёвыя рэаліі станавіліся ў вуснах паэта ўзнёслымі, глыбока кранальнымі:
І ўсё-такі цуда бывае!
Захочаш – і я пакажу,
Як сонечны промень іграе
На струнах гарэзных дажджу...
Унікальная здольнасць вельмі коратка і ёмка выказаць думку і пачуццё ў Алеся праявілася і ў вершах для дзяцей. Я не раз бачыў, як юныя слухачы разам з паэтам развучвалі ягонае:
“Без марожанага гіну, а з марожаным – ангіна“, або “Весяліцца не магу, калі друг на ланцугу, бо ніколі друга друг не навяжа на ланцуг”...
Сэрца паэта не вытрымала той нагрузкі, якая лягла на яго лёс, дзе асабістае сышлося з пакутлівым роздумам пра лёс Радзімы і роднага слова, пра сваё прызначэнне ў свеце.
У цудоўным абразку “Слоўнік бабы Насты“ ён пісаў пра вытокі роднага слова, любові да Бацькаўшчыны, згадваючы словы свайго настаўніка паэта Аляксея Пысіна:
Жанчыны.
Маці-словатворцы,
Ў час калыханак вы сплялі
Імя вясне. Пчале і зорцы.
Ўсім добрым людзям на зямлі...
Сам Пісьмянкоў, прадчуваючы, пэўна свой сыход, шчымліва выгукнуў у адным з апошніх вершаў:
Я кнігу ўсё-ткі напісаў,
Сыноў двух ясных нарадзіў,
Але, народжаны ў лясах,
Дасюль свой лес не пасадзіў.
Ды што там лес, ну хоць бы сад!
Як бацька некалі,
Як брат…
І толькі часам па вясне,
Калі туманіцца пагляд,
Тады і мне ў ружовым сне
Шуміць мой лес.
Цвіце мой сад...
Цвіце яго сад сапраўднай паэзіі, напаўняе сваім буяннем, светлым, чыстым і шчымлівым водарам прастору.
І ярка гарыць яго зорка на небасхіле нашай паэзіі, вабіць сваім шчодрым і чароўным святлом, будзіць у душах людзей замілаванне і шчырыя пачуцці радасці і смутку, кахання і вернасці, любові і надзеі.
Як гэта і належыць сапраўдным творцам.
