«Звычайныя гісторыі. «Мне заўсёды чагось не стае…» Радыёблог Валянціны Стэльмах»

• Перадача: Радыёблог
• Дата: 24.01.2020

Гэты вершаваны радок нашага вядомага пісьменніка і філолага Алега Лойкі ўзгадваю чамусьці заўсёды, калі бачу няўрымслівых людзей ці калі чытаю лісты ад такіх жа нераўнадушных аўтараў.

Шмат звычайных і незвычайных гісторый у свой час мы атрымалі ад Алены Іванаўны Шышко з вёскі Заверша Драгічынскага раёна. За гэтыя гады мы, так бы мовіць, завочна пазнаёміліся, і я нават крышачку ведаю яе жыццёвую гісторыю: школа, вядомае па тым часе Львоўскае вучылішча сувязі (калі скарочана), затым больш за 30 гадоў працы (на розных пасадах) у Драгічынскім раённым вузле сувязі. Выхад на заслужаны адпачынак – гэта яе новыя і не менш яркія жыццёвыя старонкі. «Ну як жа можна сядзець, калі наўкол столькі ўсяго цікавага, – прызнаецца Алена Іванаўна, – то чарговае свята ў нашым Доме культуры, то з вяскоўцамі ідзём прыбірацца – у царкве, на могілках, а то раней з музеем «Бездзежскі фартушок» мела стасункі. Толькі паспявай!.. Цяпер вось даследую дакументы, звязаныя з дзедам і маёй радаслоўнай. А яшчэ люблю чытаць, пераглядаю, як ні дзіўна, атлас Беларусі і розных краін свету. Хацелася б яшчэ шмат чаго пабачыць».

«І ўсё ж, чаго вам не стае?..» – запыталася. – На што Алена Іванаўна адказала: «Мабыць, маладых гадоў».

Сямейную пару Валянціну Аляксееўну і Валерыя Браніслававіча Ранцэвічаў з Мінска ведаю даўно. Якое гэта шчасце ісці па жыцці разам, у адным накірунку!.. З маладосці, з той першай сустрэчы і цяпер, калі ўжо дарослыя дзеці, унукі. Вось у каго можна павучыцца жыць змястоўна і цікава! Яны шмат вандруюць па Беларусі (і не толькі), знаёмяцца з яе цікавымі куточкамі, сядзібамі, музеямі, помнікамі даўніны. Сустраюцца з сябрамі. Валянціна Аляксееўна, матэматык па адукацыі, захапілася мастацтвам: у яе карцінах – краявіды Віцебшчыны (гэта яе малая радзіма), а яшчэ шмат кветак, асабліва бэзу, чаромхі, касачоў. Яна ўдзельнічае ў выставах, творчых вечарынах. Вось ужо на працягу 10 гадоў сямейную пару Ранцэвічаў можна заўважыць на навагодніх балях – у Вялікім тэатры Беларусі, Мірскім замку! «Якое цікавае жыццё, ім, здаецца, ніколі не магчыма наталіцца», – з захапленнем кажа Валянціна Аляксееўна.

Ведаеце, нават па вашых лістах да нас, на радыё, можна адразу заўважыць аптымістаў, людзей няўрымслівых, захопленых жыццём, сваімі справамі і любімымі заняткамі. Гэта адчуваецца.

Заўсёды запамінаюцца светлыя і шчырыя гісторыі ад Галіны Сцяпанаўны Крупянковай з Мінска, Рэгіны Норбертаўны Ластоўскай з Пастаўскага раёна, Ніны Сцяпанаўны Лазарэнка з Чэрыкава, Яніны Браніславаўны Лянкевіч з Івянца, Валянціны Рыгораўны Сачык з Уздзенскага раёна, Веры Васільеўны Рудзянковай з Крычаўскага і многіх іншых нашых слухачоў і аўтараў гісторый.

Вельмі кранаюць радкі ад людзей больш сталага веку, калі яны распавядаюць пра свае захапленні і тое, што ўзрост – не перашкода, галоўнае не здавацца гадам, старацца жыць з дабром да сваіх блізкіх, карысна і пазітыўна.

Вось прыклад. Жыццё і адданасць дабрачыннай справе Віктара Дзям’янавіча Цярэшчанкі, былога франтавіка, жыхара аграгарадка Копці Віцебскага раёна. Яшчэ ў пачатку 90-х па яго ініцыятыве ўзведзены воінскі мемарыял (значыцца за нумарам 4462) на месцы былых баёў на беразе ракі Ласосіна. Тут больш чым 60(!) помнікаў, абеліскаў, знакаў памяці. Яны створаны рукамі ветэрана-франтавіка і яго добраахвотных памочнікаў. Віктару Дзям’янавічу ідзе 94 год, але ж ён па-ранейшаму клапоціцца пра свой мемарыял. Калі дазваляе здароўе, гэты нястомны краявед, захавальнік памяці пра тыя далёкія падзеі, праводзіць экскурсіі, расказвае пра лёсы воінаў: па некаторых звестках, тут знайшлі свой апошні прытулак каля 4 тысяч абаронцаў Айчыны з розных куткоў былога Саюза. Многімі пошукамі асабіста займаўся Віктар Дзям’янавіч.

Згадзіцеся, прыемна бачыць і чуць такіх асоб, мець з імі стасункі. Яны –прыклад для пераймання. Ну, а радкі пісьменніка Алега Лойкі, мне думаецца, таксама настройваюць на радасць жыцця. І няўрымслівасць.

Да наступнай сустрэчы!